EN: Circumstantial Predator was an exhibition of sculptures that reflect on rage in the aftermath of gender-based violence and harassment.
“ Now, with hindsight, I see that all the works carry a certain gentleness and sorrow. And so does my rage.
Being raised as a woman in Icelandic society infects you with the idea of not taking up too much space. Being nice to get by or simply to survive threatening circumstances.
I do not feel safe on the street, at work, at home, or even in my own phone, because of the harassment by those who refuse to respect boundaries, those who won’t respect human rights.
Hannah Arendt said that we are free to change the world and create something new within it. This freedom does not begin with reckless optimism, but with the determination to exist as a fully living, thinking person in a world among others.
But,
I am tired.
I am sad.
I am angry to have to scream with words and with actions, “I am a person!” Shouting into ears that cannot hear it. Who cannot understand it. Who cannot respect it.
Where is this anger supposed to go?
If we don’t burn everything down and start anew?
If I refuse to let it seep inward and burn me or my loved ones?
Circumstantial Predator is created as a response to this situation, it seeks, possibly without success, answers to these questions.
In a recent book, Johanna Hedva writes, "This book was written at a time when the world became more brutal than we can take, and somehow, we are expected to take it." This also applies to this exhibition.
Björk says, “Hope is a muscle.”
And mustn’t we hope it is? To somehow endure further. ”
As part of the exhibition there was a djing event only playing angry songs.
IS: Að gefnu tilefni rándýr var sýning á skúlptúrum eftir Megan Auði í Kaktus á Akureyri. Sýningin hugleiðir reiði í kjölfar kynbundins ofbeldis og áreitis.
“ Núna, með yfirsýn sé ég að verkin bera öll með sér ákveðna mildi og hrygð. Og reiði mín gerir það líka.
Að vera alin upp sem kona í íslensku samfélagi ígræðir hugmyndir um að taka ekki of mikið pláss. Að vera „næs“ til að komast úr, eða hreinlega lifa af ógnandi aðstæður.
Ég upplifi ekki örryggi úti á götu, í vinnunni, heima eða í eigin síma vegna áreitis þeirra sem neita að virða mörk, þeirra sem neita að virða mannréttindi.
Hannah Arendt sagði að við erum frjáls til þess að breyta heiminum og skapa í honum eitthvað nýtt. Þetta frelsi hefst ekki í barnalegri bjartsýni, en í þeirri staðhæfingu að við erum til sem þenkjandi manneskja með samkennd í samanlífi.
En,
Ég er orðin þreytt.
Ég er orðin leið.
Ég er orðin reið á því að öskra með orðum og gjörðum „Ég er manneskja!“ Öskra á eyru sem geta ekki heyrt það. Geta það ekki skilið né virt.
Hvert á þessi reiði að fara? Ef við brennum ekki allt og byrjum upp á nýtt?
Ef ég neita að leyfa henni að seytla inn á við og brenna mig eða mína nánustu?
Að gefnu tilefni rándýr leitar, hugsanlega án árangurs, að svörum við þessum spurningum.
Í nýlegri bók segir Johanna Hedva „ Þessi bók var skrifuð á tímum þar sem heimurinn varð grimmari en við getum þolað, og eitthvern hátt er búist við að við þolum það áfram.“ Það á líka við um þessa sýningu.
Björk segir „Vonin er vöðvi“
Og verðum við ekki að vona það? Til að eitthvernvegin þola áfram. “
Sem partur af sýningunni hélt ég dj sett þar sem ég spilaði einungis reið lög.
